Kijken als een kind
Vorig weekend ging ik met mijn dochtertje Niamh (5) naar ArtAmsterdam - een grote kunstmanifestatie in de RAI. Ik werd verrast: dat ze dat uberhaupt leuk vond, maar ook door haar kijk op de kunstwerken. Over hoe je met een open blik veel meer kunt zien.
De vreugde van iets moois zien
Op de kunstacademie heb ik niet alleen vanalles geleerd, maar ik heb er ook dingen afgeleerd. En dat is eigenlijk best jammer. Zo kon ik vroeger uren door musea dwalen en helemaal verrukt naar alles kijken wat er hing. Verfstreken, potloodlijntjes, kleuren, composities; ik bekeek het allemaal secuur, liet het helemaal binnenkomen en vond het prachtig. Helaas kan ik dat niet meer. Van bepaalde kunstwerken kan ik zeker nog genieten, maar lang niet meer van alles. Ik heb op een andere manier leren kijken. Kritischer? Of is het gewoon volwassener? Ik weet het niet. Maar toen ik met dat kleine blonde meisje in de RAI rondliep, herinnerde ik me weer die vreugde van iets moois zien. "Oh, kijk eens hier! Wat mooi!" of "Wat knap!", riep ze regelmatig bij iets wat mij nog helemaal niet was opgevallen. Vooral abstract driedimensionaal werk sprak haar aan. Daar zag ze vanalles in. Ik zag 'gewoon' een object en wilde na een paar seconden weer verder lopen, maar zij bleef staan en zag een moslandschap, boomstonken, een rivier of een heel universum.
Magische tekening
Een dag eerder hadden we samen op de bank een boek over het werk van Roland Sohier zitten bekijken. Roland Sohier maakt tekeningen, vaak heel groot en met heel veel details. De sprookjes van Grimm vormen zijn inspiratiebron, maar hij geeft er een compleet eigen draai aan. Ik ben een groot fan van zijn werk, vooral door zijn prachtige lijnvoering en subtiele kleurgebruik. Maar de sprookjesachtige taferelen met zwevende kabouters en op-z'n-kop-Sneeuwwitjes spraken mijn dochter ook erg aan. De tekeningen kunnen ook best grimmig zijn, maar voor haar was een skelet gewoon een skelet en meer niet. Ze concludeerde dat 'de tekeningen vanzelf gaan groeien' als je er een tijdje naar kijkt: "Kijk, nu verschijnt daar achter die boom ineens een kabouter. Die was er net nog niet!" Magisch vond ze dat. En dat is ook het mooie van deze tekeningen, al begrijpen wij als volwassenen natuurlijk dat de details er al zijn, maar dat je ze pas ziet als je langer kijkt. Maar eigenlijk geldt dat natuurlijk voor alles.
Een kind neemt gewoon de tijd om te kijken. En dan is de wereld veel mooier. Zo zag mijn zoontje van 2 vanmorgen een slak voorbij kruipen. Geweldig vond hij dat! Hij zag oogjes op steeltjes, voelsprieten, een huisje met streepjes. Ik probeerde net zo geduldig met hem mee te kijken. En uiteindelijk zag ik een prachtig dier. Dus heb ik me voorgenomen om weer eens wat vaker door mijn 'kinderogen' te kijken.
Nawoord - toevallige ontmoeting
De openheid van mijn dochter bracht ons trouwens nog iets leuks. We wisten dat er ook werk van Roland Sohier in de RAI hing, dus gingen we dat zoeken. Pas in een van de laatste stands vonden we het. "Kijk, hier hangt 'ie!", riep mijn dochter. De standhouder natuurlijk verbaasd dat ze het werk herkende. Dus riep hij de kunstenaar erbij - die was toevallig aanwezig - om kennis te maken met zijn jongste fan. En toen bleek dat we eerder die dag al kennis met hem hadden gemaakt. In de trein opweg naar de RAI raakten we namelijk met een man in gesprek over de poezenoren die Niamh die ochtend had opgezet - en diezelfde man stond nu weer voor ons. Wat een toeval! Spontaan vroeg hij ons adres en beloofde Niamh een leuk cadeautje te sturen. En jawel hoor, dinsdag lag er een leuk klein gesigneerd boekje van zijn hand in de bus! Heel bijzonder.
Een pagina uit het boekje dat Roland Sohier ons toestuurde.
